خاطره: قضاوت عجولانه

سلام

میخوام ی خاطره فراموش نشدنی از اولین روز و اولین ساعت تدریسم بگم

من هم مثل خیلی از همکارای جدیدالاستخدام که وقتی می خواد سر کلاس بره و پر از استرس و تشویش.

وارد کلاس شدم با ذهنیت قبلی که بعضی از از همکارای با سابقه به اون دامن زده بودند که اگر رفتی سر کلاس و برخورد جدی و محکمی داشتی و ... تا آخر سال دیگه بیمه شدی و هیچ مشکلی تو کلاسداری نخواهی داشت،

بعد سلام و احوال پرسی و حضور غیاب دانش آموزان به تشریح برنامه ها و نحوه تدریسم پرداختم.در لابلای صحبتهام دنبال بهونه ای میگشتم ک زهر چشمی هم از بچه ها بگیرم.

دانش آموزی انتهای کلاس با لبخند مداومش جلب توجه کرد و من ب خیال این که داره حرفهای منو به تمسخر میگیره یکی دوبار بهش تذکر دادم ولی دیدم باز هم بعد چن لحظه تکرار شد.

من هم عصبانی شدم و متاسفانه با دوتا سیلی و چندتا حرف درشت کهبهش گفتم از کلاس اخراجش کردم.

زنگ تفریح خورد و من عصبانی.

دوست هم محلیم که از بچگی باهم بزرگ شده بودیم و به پیشنهاد اون به این مدرسه اومده بودم متوجه حال من شد .

ازم موضوع رو پرسید و من از سیر تا پیاز براش تعریف کردم.

از خنده های دوست و همکارم متعجب شدم و دلیلش رو پرسیدم که با آرامشی که بهم داد گفت که این دانش آموز که تنبیه شد از شاگردای مودب و درسخون مدرسه است که حالت عادی چهره اش همیشه با لبخنده و به اشتباه دیگران فکر میکنند که داره به اونا و حرفهاشون میخنده...

من و شرمساری...

ساعت بعد ازش دلجویی کردم و این شد ک تا الان دیگه تنبیه بی تنبیه و فقط مهر و محبت و تکریم در امر تدریس سرلوحه کارم شده . 

حق چو دید آن نور مطلق در حضور

آفرید از نور او صد بحر نور

آفرینش را جز او مقصود نیست

پاک دامن تر زاو موجود نیست

میلاد نبی اکرم (ص) و امام صادق(ع)گرامی باد